stein 1
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt steinnTyding og bruk
- (kollektivt:) fast materiale (masse, lag) av ikkje-metallisk, enkelt eller samansett mineral;
Døme
- bryte stein;
- i Noreg er det mykje stein
- blokk, klump av stein (1, 1)
Døme
- kaste stein;
- hoppe frå stein til stein over elva;
- hard som stein;
- sove som ein stein – sove svært godt
- òg i sms som
- kalkstein
- kampestein
- småstein
- etter Joh 8,7:
- etter Matt 24,2:
- (reiskap av) blokk, stykke som er tilhogge av stein (1, 1) eller laga av betong, tegl eller liknande
- til dømes òg
- bautastein
- blystein
- gravstein
- kvernstein
- murstein
- slipestein
- stabbestein
- teglstein
- frø av steinfrukt som har hardt skal med frøemne inni
Døme
- spytte ut steinen
- til dømes i
- plommestein
- sviskestein
- hardt frø i bær
- druer, rosiner utan stein
- i medisin: liten fast lekam som blir skild ut, særleg i kjertlar
- til dømes
- gallestein
- nyrestein
- i faste ordsamband
Faste uttrykk
- erte på seg steinom person: erte, terge til den aller rolegaste blir oppøst
- få ein stein til å gråtefå den mest kjenslelause til å ynkast (over nokon)
- ha eit hjarte av steinvere hard og hjartelaus
- ikkje liggje att stein på steinvere heilt øydelagd
- kaste den første steinenvere den første til å dømme, kritisere;
etter Joh 8,8 - leggje stein til børaauke vanskane