Gå til hovudinnhald
Tilgjenge
ordbøkene.no, Bokmålsordboka og Nynorskordboka

Avansert søk

Vanleg søk
Søkjehjelp
Eitt treff

Nynorskordboka 8 oppslagsord

ire 2

ira

verb

Opphav

norrønt iðra ‘gjere angerfull, angre’

Tyding og bruk

  1. Døme
    • ire på noko;
    • han irte seg mest i hel etterpå
  2. grue for noko;
    tenkje, lure på
    Døme
    • han irte på det – hadde ikkje hug til det
Artikkelside

ire 1, irlendar, irlending

substantiv hankjønn

Tyding og bruk

person frå Irland
Artikkelside

iren

adjektiv

Opphav

jamfør ire (2 og ir

Tyding og bruk

  1. Døme
    • mora vart så iren for det sjuke barnet
Artikkelside

ir

substantiv hankjønn

Opphav

av ire (2; truleg påverka av hir

Tyding og bruk

otte, uro i hugen
Døme
  • ho hadde ein vond ir i seg
Artikkelside

-itt 3

substantiv hankjønn

Opphav

frå italiensk eller latin , av verb på -are, -ere, -ire

Tyding og bruk

Artikkelside

transe 1

substantiv hankjønn

Opphav

gjennom engelsk, frå gammalfransk transir ‘døy’; opphavleg latin transire av trans ‘bortanfor, over’ og ire ‘gå’

Tyding og bruk

halvmedviten eller umedviten tilstand med nedsett sansingsevne, røyndomssans og viljekontroll
Døme
  • framkalle transe med hypnose;
  • det spiritistiske mediet fall i transe;
  • vere som i transe – vere åndsfråverande, tankespreidd
Artikkelside

vestmann

substantiv hankjønn

Opphav

jamfør norrønt vestanmaðr ‘mann vestanifrå’ og vestmaðr ‘vestmann’, det vil seie ire

Tyding og bruk

  1. person vestanifrå;
  2. vestlandsk målmann (opphavleg frå Vestmannalaget)
  3. i norrøn tid: ire (1
Artikkelside

transitiv 2

adjektiv

Opphav

frå latin transire, av latin trans- og ire ‘gå’; jamfør trans-

Tyding og bruk

i grammatikk: som kan stå med objekt
Døme
  • transitive verb
Artikkelside