Gå til hovudinnhald
Tilgjenge
ordbøkene.no, Bokmålsordboka og Nynorskordboka

Avansert søk

Vanleg søk
Søkjehjelp
Eitt treff

Nynorskordboka 7 oppslagsord

ir

substantiv hankjønn

Opphav

av ire (2; truleg påverka av hir

Tyding og bruk

otte, uro i hugen
Døme
  • ho hadde ein vond ir i seg
Artikkelside

-itt 3

substantiv hankjønn

Opphav

frå italiensk eller latin , av verb på -are, -ere, -ire

Tyding og bruk

Artikkelside

iren

adjektiv

Opphav

jamfør ire (2 og ir

Tyding og bruk

  1. Døme
    • mora vart så iren for det sjuke barnet
Artikkelside

ire 2

ira

verb

Opphav

norrønt iðra ‘gjere angerfull, angre’

Tyding og bruk

  1. Døme
    • ire på noko;
    • han irte seg mest i hel etterpå
  2. grue for noko;
    tenkje, lure på
    Døme
    • han irte på det – hadde ikkje hug til det
Artikkelside

transe 1

substantiv hankjønn

Opphav

gjennom engelsk, frå gammalfransk transir ‘døy’; opphavleg latin transire av trans ‘bortanfor, over’ og ire ‘gå’

Tyding og bruk

halvmedviten eller umedviten tilstand med nedsett sansingsevne, røyndomssans og viljekontroll
Døme
  • framkalle transe med hypnose;
  • det spiritistiske mediet fall i transe;
  • vere som i transe – vere åndsfråverande, tankespreidd
Artikkelside

vestmann

substantiv hankjønn

Opphav

jamfør norrønt vestanmaðr ‘mann vestanifrå’ og vestmaðr ‘vestmann’, det vil seie ire

Tyding og bruk

  1. person vestanifrå;
  2. vestlandsk målmann (opphavleg frå Vestmannalaget)
  3. i norrøn tid: ire (1
Artikkelside

transitiv 2

adjektiv

Opphav

frå latin transire, av latin trans- og ire ‘gå’; jamfør trans-

Tyding og bruk

i grammatikk: som kan stå med objekt
Døme
  • transitive verb
Artikkelside