brukt om person eller annan skapning av hokjønn (1) og om ting eller omgrep med namn av hokjønn (2) når desse er (rekna for) eller blir kjende i samanhengen
Døme
mor mi sa at ho skulle gjere det;
der kjem Kari, ho spring;
eg spurde ho kva ho eigenleg meinte;
bikkja høyrdest sinna ut, men ho beit ikkje nokon;
brua var skrøpeleg, det var berre så vidt ho heldt ein mann;
framsyninga slutta som ho byrja;
han gav ho boka;
gje henne pengane no
brukt etter ei setning for å ta opp att og utheve subjektet
jenta var snill, ho
med eit etterfølgjande ledd som avgrensar innhaldet av pronomenet
ho var lærar, mora
brukt rett etter eit trykksterkt substantiv for å ta opp att dette
brukt om person eller annan skapning av hankjønn (1) og om ting eller omgrep med namn av hankjønn (2) når desse er (rekna for) eller blir kjende i samanhengen:
Døme
far min sa at han skulle gjere det;
der kjem Ola, han spring;
eg spurde han kva han eigenleg meinte;
fanden har hestehov, og han haltar;
ormen freste høgt, men han hogg ikkje;
båten rulla, men han kantra ikkje
brukt etter ei setning for å ta opp att og utheve subjektet:
guten var snill, han
med eit etterfølgjande ledd som avgrensar innhaldet av pronomenet:
han var småbrukar, faren
brukt rett etter eit trykksterkt substantiv for å ta opp att dette:
kofferten, han kan du ta
brukt føre mannsnamn:
han Per;
han far
i genitiv:
den hatten er hans;
kona hans Gunnar
brukt som peikande pronomen:
han med den blå genseren;
han er det!
brukt med tyding nær det ubundne pronomenet ein:
Døme
han må nok passe seg i dag det er så glatt
brukt med same tyding som det om luft- og vêrtilhøve: