sin 1
determinativ possessiv
Opphav
norrønt sinn, sín, sitt, sínir; i tyding 3 (truleg) frå lågtyskTyding og bruk
- som adjektiv, brukt i eigedoms- og tilhøyrslesamanheng for å vise attende til subjekt i setninga når det står i tredje person eintal eller fleirtal:
Døme
- ho kravde løna si;
- dei vaska hendene sine;
- syte for seg og sine – syte for dei ein har ansvar for, særleg familien
- peikande med trykk:
- han tok hatten sin til kollektbøsse;
- vege sine 100 kg – vege (litt over) 100 kg;
- ta si tid – ta lang tid;
- gå sin veg – gå vekk, bort
- som substantiv:
- ha sitt på det tørre – vere vel forsytt, ikkje kunne klandrast
- i faste uttrykk:
Døme
- vere jenta si, guten sin – ei(n) som er flink, veit å greie seg
- brukt trykklett som genitivsomskriving i uttrykk for eigedom og tilhøyrsle:
Døme
- det er guten si bok;
- det var mor sine ord;
- dette er Stortinget si sak;
- Hansen sine – familien Hansen
Faste uttrykk
- få sittfå det som fell på ein, det ein fortener
- gjere sittgjere det som fell på ein, ta sin del av oppgåvene
- gå kvar til sittgå heim, til arbeidet e l
- i si tideingong
- til sine tiderav og til