Avansert søk

Nynorskordboka 3 oppslagsord

klamme

substantiv hankjønn eller hokjønn

klammer 1

substantiv hokjønn

Opphav

frå lågtysk, av tysk , opphavleg ‘klemme’; samanheng med klam

Tyding og bruk

parentes (1);
hakeparentes
teikn (som særleg blir sett i margen, og) som føyer saman fleire linjer eller ord

klam

adjektiv

Opphav

frå lågtysk ‘trong’; samanheng med klemme (

Tyding og bruk

fuktig (og kald);

Døme

eg er klam på hendene;
det var klamt og fuktig i rommet

Faste uttrykk

leggje ei klam hand over
hindre eller hemme

klemme 2

klemma

verb

Opphav

frå lågtysk; jamfør klemre og klamme

Tyding og bruk

trykkje, presse noko hardt saman så det endrar form
Døme
- klemme fingeren i dørsprekken;
- klemme flat;
- klemme kakene i posen;
- skoen klemmer
gje ein klem (1);
kjærteikne
Døme
- kysse og klemme
presse (2 i ei viss retning;
snevre inn
Døme
- klemme seg fram;
- klemme seg saman
tyngje ned, vere tungt
Døme
- noko klemmer for brystet

Faste uttrykk

klemme i veg
setje i gang
klemme på
drive på, henge i
klemme til
- setje hardt i gang, leggje i veg med stor innsats
- slå til nokon