Avansert søk

Nynorskordboka 6 oppslagsord

veive

veiva

verb

Opphav

norrønt veifa

Tyding og bruk

svinge, veifte, vifte med noko

Døme

veive med armane;
gå og veive med ein kniv

lyre 2

substantiv hokjønn

Opphav

gjennom svensk lyra; frå lågtysk liren ‘vri, veive’

Tyding og bruk

ball eller liknande som blir send i ei bogeforma bane gjennom lufta
Døme
- slå lyre
øyrefik, lusing

Faste uttrykk

gje lyre
kaste ein ball til vêrs til ein medspelar (som slår han med eit balltre)
ta lyre
ta ein ball eller liknande frå lufta med hendene

veiv

substantiv hokjønn

Opphav

jamfør norrønt veif ‘framlabb på sel’; av veive

Tyding og bruk

sveiv (1
(rettvinkla) utbøying på veivaksling

veifte

veifta

verb

Opphav

Tyding og bruk

Døme

veifte med kniven

veivle

veivla

verb

Opphav

Tyding og bruk

balle kringom;
fløkje, vase (3
Døme
- veivle tråden om fingeren;
- ormen veivlar seg kring leggen
snakke ugreitt, innfløkt

vinke

vinka

verb

Opphav

frå lågtysk; samanheng med vanke

Tyding og bruk

veive, vifte (2, 1)
Døme
- vinke med handa;
- vinke farvel (med eit lommetørkle);
- vinke på ei drosje;
- vinke til nokon;
- vinke nokon av, vekk
lokke (1
Døme
- ære og vinning vinkar i det fjerne