Avansert søk

Nynorskordboka 4 oppslagsord

forfalle

forfalla

verb

Opphav

frå lågtysk; av for- (

Tyding og bruk

bli dårlegare på grunn av vanstell;
gå tilbake;
øydeleggjast
Døme
- la kroppen forfalle;
- huset forfell
ha frist for betaling;
gå ut
Døme
- betale i god tid før fristen forfell

Faste uttrykk

forfalle til
bli avhengig av

forfall 1

substantiv inkjekjønn

Opphav

norrønt forfall; frå lågtysk , opphavleg med tyding ‘inntreft hending’

Tyding og bruk

(grunn til) fråvære;

Døme

melde forfall til møtet

forfall 2

substantiv inkjekjønn

Opphav

frå tysk; av forfalle

Tyding og bruk

det å forfalle;
nedgang (2), tilbakegang (2);
dekadanse (1)
Døme
- vere i forfall;
- moralsk forfall
siste betalingsfrist;
termin (2)
Døme
- betale ved forfall

bismak

substantiv hankjønn

Opphav

Tyding og bruk

rar, framand smak i tillegg til kjend smak;
attåtsmak
Døme
- ein bismak på mjølka
i overført tyding: negativ kjensle i tillegg til noko som i hovudsak blir oppfatta som positivt
Døme
- sigeren hadde ein bismak på grunn av alle forfalla