Avansert søk

Nynorskordboka 4 oppslagsord

farge 1

substantiv hokjønn eller hankjønn

Opphav

frå lågtysk

Tyding og bruk

synsintrykk av lys med forskjellig bølgjelengd og intensitet;
let, kulør (1)
Døme
- fargane raudt og blått;
- lyse og mørke fargar;
- skifte farge;
- huset er lyst på farge;
- ho hadde fått farge etter ein dag i sola
- - grunnfarge
  - hårfarge
  - raudfarge
stoff eller oppløysning med ein viss farge (1, 1);
fargestoff
- - oljefarge
  - plantefarge
  - vassfarge
type kort (1, 2) i ein kortstokk (spar, kløver, ruter eller hjarter)
Døme
- motspelaren følgjer fargen
preg (1)
Døme
- ha ein politisk farge

Faste uttrykk

dei norske fargane
fargane i det norske flagget (raudt, kvitt og blått) brukt som symbol for Noreg, særleg representert av idrettsfolk
laget forsvarer dei norske fargane
setje farge på
friske opp
dansarane sette farge på kvelden
ta farge av
bli prega av
ord og uttrykk tek farge av tid og miljø
vise farge
openberre kva ein står for eller er god for
det var viktig å få dei til å vise farge

fleirfarga

adjektiv

Tyding og bruk

med fleire farger

Døme

fleirfarga ullgarn

diskriminere

diskriminera

verb

Opphav

frå latin ‘gjere skilnad’; jamfør diskré

Tyding og bruk

gjere skilnad på;
behandle (ein person eller ei gruppe) urettferdig eller dårlegare enn andre
Døme
- bli diskriminert på grunn av hudfarga
- brukt som adjektiv
  utsegna verka diskriminerande
sjå skilnad på;
skilje (2, 5) frå kvarandre
Døme
- diskriminere farger

disharmonisk

adjektiv

Tyding og bruk

prega av musikalsk disharmoni (1)
Døme
- disharmoniske akkordar
utan likevekt;
uroleg;
grell
Døme
- eit disharmonisk sinn;
- ei disharmonisk samtale;
- disharmoniske farger