hatt
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt hǫttr, hattrTyding og bruk
- hovudbunad med pull og (vanlegvis) brem
Døme
- ein mann med hatt og stokk;
- ho tok på seg hatt da ho gjekk ut
- som etterledd i ord som
- bowlerhatt
- cowboyhatt
- flosshatt
- panamahatt
- tyrolarhatt
- i overført tyding: rolle (1, 3);
Døme
- ho er ein person med fleire hattar i næringslivet
Faste uttrykk
- bere sin hatt som ein vilvere fri og uavhengig
- ei fjør i hattennoko ein kan rose seg av;
ein liten triumf - ete hatten sinbrukt for å forsikre tilhøyraren om at ein er sikker i saka
- viss ikkje Brann vinn cupen til neste år, skal eg ete hatten min
- få så hatten passarfå sterk kritikk
- dei fekk så hatten passa av kritikaren
- herre min hatt!utrop som uttrykkjer misnøye eller overrasking
- ikkje vere høg i hattenkjenne seg underlegen, vere redd
- la hatten gå rundtsamle inn pengar
- løfte på hatten(løfte på hatten for å) helse
- mann med hattbilist som køyrer langsamt
- noko å hengje hatten på
- noko å stø seg til
- arbeidet går lettare når ein finn noko å hengje hatten på
- ein grunn til klage eller kritikk
- mobbaren finn alltid noko å hengje hatten sin på
- sanneleg min hatt!utrop som uttrykkjer forsikring eller overrasking
- stå med hatten i handauttrykkje undergjevnad eller (overdriven) vyrdnad
- ta hatten av for uttrykkje vyrdnad eller respekt for
- ta sin hatt og gåbrått slutte i ei stilling, eit verv eller liknande, ofte i protest
- vere mann for sin hattgjere seg gjeldande;
kunne klare seg sjølv - vere på hatt medkjenne nokon såpass at ein helsar