infinitiv
substantiv hankjønn
Opphav
av seinlatin (modus) infinitivus; av latin infinitus ‘uavgrensa’Tyding og bruk
i grammatikk: form av verbet som ikkje er bøygd (3, og som uttrykkjer tydinga til verbet utan å gje tid (1, 8) eller modus (1)
Døme
- ‘gå’, ‘kome’ og ‘syngje’ er infinitivar
Faste uttrykk
- kløyvd infinitivmønster for infinitivsformer av verb i austnorske dialekter, der infinitivsformene endar på -a eller -e avhengig av om ordet er eit jamvektsord eller eit overvektsord
- i dialekter med kløyvd infinitiv vil ein seie ‘å sova’, men ‘å skrive’