Nynorskordboka
karamell
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein karamell | karamellen | karamellar | karamellane |
Opphav
gjennom fransk caramel og spansk caramelo, frå portugisisk; av latin calamellus, diminutiv av calamus ‘røyr’Tyding og bruk
- brun, seig masse av smelta sukker (1)
- godteri av karamell (1)
Døme
- ein pose med karamellar
- kraftig slag (1, 1)
Døme
- han fekk seg ein skikkeleg karamell midt på nasen
Døme
- ho vonar jubileet kan vere ein ekstra karamell
Faste uttrykk
- suge på karamellennyte suksessen
- etter ein slik siger er det lov å suge på karamellen