ven 1, venn
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt vinr, samanheng med latin venus ‘venleik’; jamfør Venus romersk kjærleiksgudinneTyding og bruk
- person ein har godhug for;særs god kjenning
Døme
- barndomsven;
- omgangsven;
- ein god ven;
- ha mange vener;
- vere (ein) god ven med, til nokon;
- møte slekt og vener;
- bli, gjere seg, halde seg til vens med nokon;
- bli vener igjen etter ei usemje;
- skilje mellom ven og fiende
- i tiltale:
- god dag, gamle ven!
- i tiltale, særleg til ektemake eller barn:
- den går ikkje, venen min
Døme
- få seg ein ny ven
- særleg i religiøst mål: medlem i visse kristne trussamfunn
Døme
- pinseven;
- Hauges vener – jamfør haugianar
- i litterært mål: elskar (1), dyrkar
Døme
- barneven;
- bokven;
- ein sann ven av gode historier