karamell
substantiv hankjønn
Opphav
gjennom fransk caramel og spansk caramelo, frå portugisisk; av latin calamellus, diminutiv av calamus ‘røyr’Tyding og bruk
- brun, seig masse av smelta sukker (1)
- godteri av karamell (1)
Døme
- ein pose med karamellar
- kraftig slag (1, 1)
Døme
- han fekk seg ein skikkeleg karamell midt på nasen
Døme
- ho vonar jubileet kan vere ein ekstra karamell