Avansert søk

Bokmålsordboka 1 oppslagsord

substantiv hankjønn

fra middelalderlatin; trolig av post illa verba

substantiv inkjekjønn

frå latin ‘ord’

ord som kan bøyast i tid (tempus) og fungere som verbal (, og som oftast nemner ei handling, ein tilstand eller ei tilstandsendring

durativt verb
verb som uttrykkjer at verbalhandlinga varer ved
‘å halde’ er eit durativt verb
laust samansett verb
verb der partikkel (2) og verb blir skrive kvar for seg, til dømes ‘føre opp’ til skilnad frå ‘oppføre’
linne verb
i germanske språk: verb som lagar preteritum med bøyingsending;
til skilnad frå sterke verb
'hoppe' og 'spele' er linne verb
refleksivt verb
verb der subjektet i setninga rettar handlinga mot seg sjølv, til dømes i uttrykka ‘ho gifte seg’, ‘dei skunda seg’, ‘vi samlar oss’, ‘du undrar deg’
resiprokt verb
verb med ending ‘-st’ som skildrar ei handling som inkluderer to eller fleire
verba ‘møtast’ og ‘slåst’ er resiproke verb
sterke verb
i germanske språk: verb som dannar preteritum utan bøyingsending, ofte med vokalendring i rotstavinga;
til skilnad frå linne verb
'grine' og 'bite' er døme på sterke verb
usjølvstendig verb
verb som ikkje kan stå aleine utan predikativ (1
'tykkjast' er eit usjølvstendig verb

adjektiv

frå fransk; av latin reciprocare ‘snu tilbake’

resiprokt pronomen
pronomenet einannan eller kvarandre som uttrykkjer eit gjensidig tilhøve mellom to eller fleire
resiprokt verb
verb med ending ‘-st’ som skildrar ei handling som inkluderer to eller fleire
verba ‘møtast’ og ‘slåst’ er resiproke verb

verb med ending ‘-st’ som skildrar ei handling som inkluderer to eller fleire;

substantiv hankjønn

frå mellomalderlatin truleg av post illa verba ‘etter desse orda’