merg
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt mergrTyding og bruk
- indre del av eit organ;til skilnad frå bork (1, 2)
- i botanikk: indre, laust bygd vev i røter og stenglar
Døme
- det er merg i guten
Faste uttrykk
- den forlengde mergenovergangspartiet mellom hjernen og ryggmergen
- gjennom merg og beininn til det inste (så det gjer vondt)
- skriket gjekk gjennom merg og bein