åger
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt okr n, frå lågtysk woker ‘åger, rente’; samanheng med auke (2Tyding og bruk
(det å ta) for høg rente eller betaling;
i jus: det å utnytte ein annans naud, lettlynne, uforstand eller usjølvstende i ein rettshandel til å oppnå eller sikre seg føremoner som står i openbert mishøve til motytinga
Døme
- drive åger