Avansert søk

Nynorskordboka 2 oppslagsord

koloritt

substantiv hankjønn

Opphav

frå italiensk ‘farga’; jamfør kolorere

Tyding og bruk

samansetjing av fargar (i eit målarstykke);
fargetone
klangfarge (1) i eit musikkstykke
preg (1), særmerke (1
Døme
- historisk koloritt
- - lokalkoloritt
  - tidskoloritt

-itt 3

substantiv hankjønn

Opphav

frå italiensk eller latin , av verb på -are, -ere, -ire

Tyding og bruk

i ord som appetitt, banditt, fallitt (, favoritt, granitt, koloritt, meritt, rekvisitt og transitt