Avansert søk

Nynorskordboka 4 oppslagsord

finitt 1

substantiv inkjekjønn

Opphav

Tyding og bruk

finitt ( verbalform

finitt 2

adjektiv

Opphav

frå latin, perfektum partisipp av finire ‘ende, avgrense’; samanheng med finis

Tyding og bruk

avgrensa, endeleg (1);
til skilnad frå infinitt (2, 1)
Døme
- ei finitt mengd
om verbalform: som kan stå aleine som verbal i ei setning;
til skilnad frå infinitt (2, 2)
Døme
- presens, preteritum og imperativ er finitte former

verbalform

substantiv hokjønn

Tyding og bruk

form som eit verbal har

Døme

finitt eller infinitt verbalform

infinitt 2

adjektiv

Opphav

jamfør in- og finitt (

Tyding og bruk

uendeleg, uavgrensa
Døme
- infinitte mengder
om verbalform: som ikkje kan stå aleine som verbal i ei setning og ikkje kan bøyast i modus (1) eller tempus;
til skilnad frå finitt (2
Døme
- infinitiv, partisipp og supinum er infinitte verbalformer