dissonans
substantiv hankjønn
Uttale
disonanˊs; disonanˊgsOpphav
frå latin; av dissonereTyding og bruk
- skurrande tonesamansetjing som krev utløysing i ein konsonans;
Døme
- forsiktig minimalistisk dissonans;
- støyter saman i krasse dissonansar
- i overført tyding: misstemning, usemje
Døme
- ein følelse av dissonans og uro hos lesaren;
- politisk dissonans mellom Europa og USA