trompet
substantiv hankjønn
Opphav
gjennom tysk og, fransk, frå italiensk trombetta, diminutiv av tromba; sjå tromme (1Tyding og bruk
messingblåseinstrument med skarp klang, oftast stemt i B
Døme
- blåse ein lang støyt i trompeten;
- spele, blåse på trompet;
- spele trompet i orkesteret