Nynorskordboka
tute 2
tuta
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å tutaå tute | tutar | tuta | har tuta | tut!tuta!tute! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| tuta + substantiv | tuta + substantiv | den/det tuta + substantiv | tuta + substantiv | tutande |
Opphav
frå lågtysk ‘blåse i horn’, opphavleg lydord, samanheng med tut (1; jamfør tyte (2Tyding og bruk
Døme
- ulven, ugla, vinden tutar;
- ein får tute med dei ulvane ein er i lag med – ein får gjere som dei ein omgåst;
- båten, bilen, toget tutar – i ei fløyte el. eit horn som signal
- blåse med lange støytar (i eit musikkinstrument)
Døme
- han tutar i luren, hornet
- gråte (sterkt), skrike
Døme
- eg er så lei meg at eg kunne tute;
- kva tutar du for?
Faste uttrykk
- tuta øyra fullestadig høyre om noko
- han fekk tuta øyra fulle med reklame