årgang
substantiv hankjønn
Opphav
truleg etter tysk, jamfør norrønt árgangr ‘år, åring’; av år (3Tyding og bruk
- klasse, modell av eit produkt eller ei vare som er laga i eit visst år
Døme
- vin av årgangen 1960;
- ein bil av nyaste årgang
- del av ein publikasjon (avis, tidsskrift og liknande) som kjem ut eitt og same året
- han hadde siste årgangen av tidsskriftet komplett
Døme
- ein lærar av noko yngre årgang;
- studentar av årgangen 1958 – med examen artium frå 1958