Nynorskordboka
klakke 2
klakka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klakkaå klakke | klakkar | klakka | har klakka | klakk!klakka!klakke! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klakka + substantiv | klakka + substantiv | den/det klakka + substantiv | klakka + substantiv | klakkande |
Opphav
samanheng med norrønt klaka ‘låte’Tyding og bruk
Døme
- klakke og slå med ein hammar
- gå slik at skoa klaprar mot bakken
Døme
- dei høge hælane klakkar når ho går
- om eldre forhold: gjelde (2 ved å knuse testiklane