Nynorskordboka
døme 2, dømme
døma, dømma
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å dømaå døme | dømer | dømde | har dømt | døm! |
| dømte | ||||
| å dømmaå dømme | dømmer | dømde | ||
| dømte |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| dømd + substantiv | dømt + substantiv | den/det dømde + substantiv | dømde + substantiv | dømande |
| dømt + substantiv | den/det dømte + substantiv | dømte + substantiv | ||
| dømd + substantiv | den/det dømde + substantiv | dømde + substantiv | dømmande | |
| dømt + substantiv | den/det dømte + substantiv | dømte + substantiv | ||
Opphav
norrønt dǿma; av dom (1Tyding og bruk
- felle dom (1, 1) i ei rettssak
Døme
- bli dømd for tjuveri;
- døme nokon til samfunnsstraff;
- han vart dømd til to år i fengsel;
- domaren dømer dei til døden
- brukt som substantiv
- den dømde
- peike ut vinnaren eller passe på at reglane vert følgde i ein konkurranse
Døme
- døme i VM-sluttspelet;
- døme i ein musikkonkurranse;
- domaren dømde straffe til bortelaget
- gjere seg opp ei meining om;
Døme
- døme ut frå eigne preferansar;
- etter alt å døme kjem dette til å gå bra;
- etter smaken å døme må dette vere solbærsaft
- setje seg til doms over;
Døme
- døme andre strengare enn seg sjølv
- brukt som adjektiv
- ha ei dømande haldning
Faste uttrykk
- den dømande maktadomstolane
- den dømande makta er uavhengig av den lovgjevande og den utøvande makta