klatre 1
klatra
verb
Opphav
frå lågtysk , opphavleg ‘kleime (seg) til’Tyding og bruk
- ta seg fram med føtene og hendene oppover eller nedover eller over hindring;
Døme
- klatre i fjellet;
- klatre opp i eit tre
- i overført tyding: stige i gradene;
Døme
- klatre oppover rangstigen
- om plante: vekse oppetter noko