vanke
vanka
verb
Opphav
truleg frå lågtysk; same opphav som norrønt vakka ‘reke, drive ikring’Tyding og bruk
- fare ikring, ferdast
Døme
- vanke mykje på kafear
- bli, vere å få
Døme
- det vankar god mat og drikke;
- det vankar godord
Faste uttrykk
- vanke samanhalde seg saman (med)