Avansert søk

Nynorskordboka 3 oppslagsord

dissident

substantiv hankjønn

Opphav

av latin dissidere ‘vere usamd’

Tyding og bruk

person med ei politisk eller religiøs overtyding som står i opposisjon til den offisielle;

Døme

ein frittalande dissident

nonkonformist

substantiv hankjønn

Opphav

frå engelsk

Tyding og bruk

person med oppfatningar som vik av frå det som er gjengs, til dømes i politikk og religion
i Storbritannia: protestantisk dissident

dissentar

substantiv hankjønn

Opphav

frå engelsk

Tyding og bruk

person med ei politisk eller religiøs overtyding som står i opposisjon til den offisielle;

Døme

sørgje for at dissentar teier