Avansert søk

Nynorskordboka 3 oppslagsord

inkarnere

inkarnera

verb

Opphav

frå latin incarnare, av in- og caro ‘kjøt’; jamfør in-

Tyding og bruk

lekamleggjere, personifisere
Døme
- han inkarnerer amerikanske kjerneverdiar
- brukt som adjektiv
  ho er den ikarnerte vondskapen
om guddom: framstå som menneske
- brukt som adjektiv
  den inkarnerte Kristus

reinkarnere

reinkarnera

verb

Opphav

av re- og inkarnere

Tyding og bruk

fø på nytt

brukt som adjektiv:
- han framstår som ein reinkarnert viking

inkarnasjon

substantiv hankjønn

Opphav

frå seinlatin incarnatio, av latin incarnare; jamfør inkarnere

Tyding og bruk

lekamleggjering, personifisering av ein idé eller eigenskap
Døme
- han var sjølve inkarnasjonen av hat og djevelskap
det at ein guddom viser seg i form av eit menneske eller eit dyr