Avansert søk

Nynorskordboka 5 oppslagsord

hoff

substantiv inkjekjønn

Opphav

frå lågtysk, jamfør norrønt hof ‘gard’; same opphav som hov (

Tyding og bruk

hushaldet og næraste tenarskap og funksjonærar til kongehus
Døme
- hoffa rundt om i Europa;
- gjere teneste ved hoffet
gruppe av beundrarar som ein person har rundt seg
Døme
- han sit der borte med hoffet sitt rundt seg

Faste uttrykk

halde hoff
omgje seg med beundrarar

høfleg

adjektiv

Opphav

frå lågtysk; av tysk Hof ‘hoff’, opphavleg ‘som sømer seg ved hoffet’

Tyding og bruk

som følgjer god skikk;

velseda, danna, høvisk

Døme

ein høfleg person;
ei høfleg oppmoding;
eit høfleg svar

brukt som adverb
- han takka høfleg

Faste uttrykk

høfleg tiltale
tiltaleform brukt for å vise høglegheit;
jamfør De

hov 3, hòv 3

substantiv inkjekjønn

Opphav

norrønt hof

Tyding og bruk

heidensk gudshus i norrøn tid
lita høgd eller haug;
høgdedrag

hovmeister

substantiv hankjønn

Opphav

av lågtysk hof ‘hoff, herregard’

Tyding og bruk

person som har overoppsynet med serveringa på restaurant eller hotell
person som styrer eit herskapshus eller hoffhushald;
hushovmeister
om eldre forhold: person som hadde tilsynet med opplæringa av ein fornem, ung mann

hovere

hovera

verb

Opphav

av lågtysk hoveren, av hof ‘hoff’

Tyding og bruk

glede seg i ovmot eller skadefryd;

Døme

hovere over andre si fåkunne