Nynorskordboka
vinkle
vinkla
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å vinklaå vinkle | vinklar | vinkla | har vinkla | vinkl!vinkla!vinkle! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| vinkla + substantiv | vinkla + substantiv | den/det vinkla + substantiv | vinkla + substantiv | vinklande |
Opphav
av vinkelTyding og bruk
- bruke vinkel (4) for å bringe noko i (rett) vinkel;merkje av vinklar
Døme
- vinkle opp noko;
- måle og vinkle
- presentere noko frå ein viss synsvinkel, til dømes ved å gje nyhendereportasjar ei særskild utforming (etter interesser, føremål, politiske synspunkt og anna)
Døme
- journalisten vinkla stoffet for å gjere det relevant