Nynorskordboka
synkope
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein synkope | synkopen | synkopar | synkopane |
Opphav
frå gresk ‘samanslåing’, av syn- og kope ‘slag’; jamfør syn-Tyding og bruk
- i musikk: samandraging av eit tungt og eit tonelett taktslag slik at vekta kjem til å liggje på det lette taktslaget
- i språkvitskap: det at ein lyd eller ei staving fell bort inne i eit ord, til dømes i uttala ‘universtet’ for ‘universitet’;jamfør apokope