Nynorskordboka
stum
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| stum | stumt | stumme | stumme |
| gradbøying | ||
|---|---|---|
| komparativ | superlativ ubunden form | superlativ bunden form |
| stummare | stummast | stummaste |
Opphav
frå lågtysk; samanheng med stamme (3Tyding og bruk
- som ikkje har taleevne
Døme
- vere fødd stum
- som ikkje kan snakke på grunn av sterke kjensler
Døme
- bli stum av undring
- utan lyd;
Døme
- radioen vart stum
- som blir uttrykt utan ord
Døme
- det låg ei stum bøn i auga hennar;
- stum sorg
- som ikkje blir uttalt
Døme
- 't' er stum i ‘det’
Faste uttrykk
- stum som ein østersuvillig til å snakke;
heilt tagal