Nynorskordboka
stum
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| stum | stumt | stumme | stumme |
| gradbøying | ||
|---|---|---|
| komparativ | superlativ ubunden form | superlativ bunden form |
| stummare | stummast | stummaste |
Opphav
lågtysk; samanheng med stamme (3Tyding og bruk
- som ikkje kan eller vil snakke
Døme
- vere fødd stum;
- stum som ein østers – heilt tagal, uvillig til å snakke
- mållaus (2
- bli stum av undring
- utan ord
Døme
- det låg ei stum bøn i auga hennar;
- stum sorg
- som ikkje blir uttalt
Døme
- t er stum i pronomenet «det»