Nynorskordboka
snakke
snakka
verb
infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
---|---|---|---|---|
å snakkaå snakke | snakkar | snakka | har snakka | snakk!snakka!snakke! |
perfektum partisipp | presens partisipp | |||
---|---|---|---|---|
hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
snakka + substantiv | snakka + substantiv | den/det snakka + substantiv | snakka + substantiv | snakkande |
Opphav
lågtysk snacken, eigenleg lydordTyding og bruk
- snakke ein rundt;
- snakke ein til rette
- snakke forretningar
- refleksivt:
- snakke seg frå noko
- bruke taleevna si
- barnet kunne ikkje snakke enno;
- snakke russisk;
- snakke høgt, lågt;
- snakke forbi kvarandre;
- snakke i eitt køyr;
- snakke med nokon;
- det er ikkje noko å snakke om – ikkje verdt omtale;
- snakke om noko
- brukt om noko storfelt:
- snakk om el.du snakkar om flaks!
- dei snakkar om henne over heile byen;
- snakke på vegner av fleire
Faste uttrykk
- snakke bortleggje lita vekt på (ei sakm eit emne)
- snakke for segargumentere (godt, dårleg) for si sak
- snakke fram ileggje seg opp i ei samtale
- snakke over segtale i ørska
- snakke tilvende seg til; irettesetje
- snakke utseie noko som ligg ein på hjartet