Nynorskordboka
sinn 1
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit sinn | sinnet | sinn | sinna |
Opphav
frå lågtyskTyding og bruk
- (det indre i mennesket som stad for) tankar og kjensler;
Døme
- få ro i sinnet;
- vere lett, tung til sinns – i godt, dårleg humør;
- vere sjuk på sinnet – vere sinnssjuk
Døme
- ha eit kjenslevart sinn
Faste uttrykk
- i sinn og skinnbåde åndeleg og fysisk; heilt igjennom