Nynorskordboka
klinge 2
klinga
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klingaå klinge | kling | klang | har klunge | kling! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klungen + substantiv | klunge + substantiv | den/det klungne + substantiv | klungne + substantiv | klingande |
Opphav
norrønt klingja ‘ringje med klokke’; frå lågtyskTyding og bruk
- gje klang;lyde melodisk
Døme
- klokka klang;
- instrumenta kling i lag
- om røyst, lyd: tone eller lyde reint eller klart
- brukt som adjektiv
- ein klingande latter
- ha ein viss språktone
Døme
- klingande hallingmål
- høyrast ut som;gje inntrykk av
Døme
- det kling russisk
- lyde særmerkt eller slåande
Døme
- eit namn som kling godt
Faste uttrykk
- klingande mynt