Nynorskordboka
karavane
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein karavane | karavanen | karavanar | karavanane |
Opphav
gjennom fransk og italiensk, frå persisk; opphavleg av sanskrit karabha ‘kamel’Tyding og bruk
- stort reisefølgje (2) med kamelar eller andre lastedyr
Døme
- ein stor og rik karavane var på veg mot Mekka
- rekkje av køyretøy på veg mot eit sams mål
Døme
- det står ein karavane av bussar parkert utanfor skulen