Nynorskordboka
gaffel
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein gaffel | gaffelen | gaflar | gaflane |
Opphav
frå lågtysk; truleg samanheng med gap (2Tyding og bruk
- reiskap med eit skaft som endar i to eller fleire spisse greiner eller tindar, brukt til å ete med eller lesse med
Døme
- ete med kniv og gaffel;
- lesse høyet med gaffel
- som etterledd i ord som
- høygaffel
- påleggsgaffel
- innretning som liknar på gaffel (1) til å halde eller feste noko med
Døme
- gaffelen på ein sykkel
- rundholt på seglbåt som held øvste kanten av gaffelseglet
- i sjakk: det at ein bonde trugar to av offiserane til motspelaren samstundes
Faste uttrykk
- på gaffeleninnanfor rekkjevidd
- vi hadde sigeren på gaffelen
- skrive rekning med gaffelta grovt betalt
- advokaten har skrive rekning med gaffel