Nynorskordboka
dur 1
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein dur | duren | durar | durane |
Opphav
av dure (1Tyding og bruk
det å dure;
durande lyd
Døme
- ein monoton dur;
- dekka laga ein rytmisk dur mot asfalten;
- duren var høg og irriterande