vandre
vandra
verb
Opphav
frå lågtysk; samanheng med vinde (2Tyding og bruk
- gå (roleg)
Døme
- vandre hand i hand
- i presens partisipp:
- sjå ut som eit vandrande juletre – vere fælt utspjåka
- gå, fare frå stad til stad;
Døme
- laksen vandrar;
- vandre frå stad til stad;
- vere ferdig til å vandre – budd til å døy
- ein vandrande fant
- stadig flytte på seg
Døme
- birøktaren vandrar med kubane etter honningtrekket
- i fotball:
- vandrande spiss
Faste uttrykk
- vandrande nyrenyre som har forskyvd seg;
vandrenyre - vandrande ugrasfleirårig ugras som formeirar og spreier seg både med utløparar frå rota og med frø eller sporar;
rotugras - vandre utflytte til eit anna land;
utvandre;
emigrere