kant 1
substantiv hankjønn
Opphav
gjennom gammalfransk cant, italiensk canto ‘hjørne, krok’ og latin ‘hjulring’; frå gresk kanthosTyding og bruk
- skjeringslinje mellom to sideflater;hjørne, spiss
Døme
- høvle kanten
- ytste del eller rand
Døme
- kanten av bordet
- smalaste side;
Døme
- liggje kant i kant;
- stå på kant
Faste uttrykk
- frynsete i kantenmoralsk tvilsam, ikkje heilt heiderleg
- ha skarpe kantarvere vanskeleg å omgåast
- kome på kant medbli usamd med;
kome i motsetnad til - på ein kant(lett) rusa
- på kantenpå grensa til det ein kan godta eller akseptere
- vere heilt på kanten av det forsvarlege;
- graffiti som er på kanten