Nynorskordboka
ståke
ståka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å ståkaå ståke | ståkar | ståka | har ståka | ståk!ståka!ståke! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| ståka + substantiv | ståka + substantiv | den/det ståka + substantiv | ståka + substantiv | ståkande |
Opphav
kanskje av lågtysk stoken ‘stikke, støyte’Tyding og bruk
- halde leven;
- ha det travelt;
Døme
- ha mykje å ståke med