Avansert søk

Nynorskordboka 2 oppslagsord

dug

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt dugr; av duge

Tyding og bruk

Døme

ha både hug og dug til noko;
det er dug og nerve i filmen

duge

duga

verb

Opphav

norrønt duga; samanheng med dyd og dyktig

Tyding og bruk

vere brukande, gagne;
vere dugande (2)
Døme
- dette duger ikkje stort
- treet duger ikkje til vyrke
vere flink eller sterk nok, vere før (1, 1)
Døme
- duge til jobben
greie (3, 2), kunne
Døme
- han dugde ikkje teie lenger