nerve
substantiv hankjønn
Opphav
av latin nervus, opphavleg ‘sene’Tyding og bruk
- streng eller bunt av strenger som går ut frå hjernen og ryggmergen og fører sanseinntrykk og rørsleimpulsar til og frå kroppen elles
Døme
- skade ein nerve
- som etterledd i ord som
- balansenerve
- isjiasnerve
- synsnerve
- i botanikk: streng i eit blad som mellom anna leier vatn og næringsstoff
- kjerne i noko;
Døme
- nerven i framlegget er kravet om jamstilling
Døme
- det er nerve i romanen;
- det var nerve i spelet hans
Faste uttrykk
- gå på nervaneirritere nokon sterkt
- den høge musikken går meg på nervane
- ha frynsete/tynnslitne nervarvere nervøs, særleg etter ei påkjenning
- ha nervar av stålvere kald og roleg når ein blir utsett for påkjenningar
- ha nervarvere nervøs
- ho hadde nervar før talen
- ha sterke nervarikkje lide av nervøsitet
- ikkje ha/eige nervarvere kald og roleg
- eg har vanlegvis ikkje nervar når eg står på scena;
- ho åtte ikkje nervar
- treffe ein nervetreffe noko viktig
- boka trefte ein nerve hjå lesarane