dobbel, dobbelt
adjektiv
Opphav
gjennom lågtysk, frå fransk, opphavleg av latin duplus ‘tofalda, dobbelt så stor’; av duo ‘to’Tyding og bruk
- samansett av to like eller liknande delar
Døme
- doble vindauge;
- koffert med dobbel botn
- brukt som adverb
- brette arket dobbelt
- som kan tolkast på to måtar
Døme
- eit ord med dobbel tyding
- to gonger så mykje
Døme
- dobbel pris;
- ha dobbel glede av noko
- brukt som adverb
- dobbelt så stor;
- vere dobbelt tragisk
- brukt som substantiv
- auke talet til det doble
- brukt som etterledd i samansetningar der førsteleddet viser kor mange gonger noko er auka
- i ord som
- fleirdobbel
- tredobbel
Faste uttrykk
- dobbel bestemmingsubstantivfrase med både determinativ (1 (bestemmarord) og substantiv i bunden form
- ‘dette landet’ har dobbel bestemming
- dobbel bokføring
- bokføring som går ut på å føre kvar post på to stader, både på debet- og kreditsida
- i overført tyding: det å oppgje usanne rekneskapstal eller halde noko skjult
- dobbel bunden form
- dobbel konsonantto like konsonantar skrivne etter kvarandre;
dobbelkonsonant - dobbel statsborgarskapstatsborgarskap som gjev rettar og plikter i to land eller statar
- dobbelt bokhald
- bokføring som går ut på at kvar post blir ført to stader, både på debet- og kreditsida
- i overført tyding: det å oppgje usanne regnskapstal eller halde noko skjult
- dobbelt oppto gonger ei gjeven mengd
- dei har dobbelt opp av alt
- dobbelt tonelagtonem 2
- ‘bonde’ har dobbelt tonelag
- i dobbel forstandmed to tydingar
- korpset må i dobbel forstand vere med på notane
- kome under dobbel eld
- bli skoten på eller overfallen frå to kantar
- i overført tyding: bli angripen eller få kritikk frå to kantar
- sjå dobbeltha to synsbilete av same omgjevnader