Avansert søk

Nynorskordboka 5 oppslagsord

ruin

substantiv hankjønn

Opphav

frå latin, av ruere ‘falle i grus’

Tyding og bruk

(rest av) nedfalle byggverk
Døme
- ruinane av ei steinkyrkje;
- overlevande som vart funne i ruinane av bygget
øydelegging, undergang (1)
Døme
- økonomisk ruin

Faste uttrykk

i ruinar
i ein tilstand av øydelegging;
i grus
byen låg i ruinar etter krigen;
landsbyane vart lagde i ruinar i jordskjelvet;
livsverket ligg i ruinar

ruinere

ruinera

verb

Opphav

jamfør ruin

Tyding og bruk

øydeleggje, skade
Døme
- elva ruinerte åkeren
- brukt som adjektiv:
  ruinerte venskap
øydeleggje økonomisk;
gjere fattig
Døme
- han vart ruinert etter konkursen

ruderatplante

substantiv hankjønn eller hokjønn

Opphav

førsteleddet frå latin, av rudus ‘grus, ruin’

Tyding og bruk

plante som veks på avfallsplassar, på grusete stader eller liknande

hanrei

substantiv hankjønn

Opphav

av lågtysk hanerei, hanreyge ‘kastrert hane med avskorne sporar festa i kammen’, av rein; jamfør nederlandsk ruin ‘kastrert hest’

Tyding og bruk

ektemann som kona har vore utru mot

øydelegging

substantiv hokjønn

Tyding og bruk

det å øydeleggje eller bli øydelagd;

undergang, ruin;

skade (, hærverk

Døme

øydelegging av skogen;
byen vart dømd til øydelegging;
øydeleggingane var store etter bombeåtaket