orgel
substantiv inkjekjønn
Opphav
gjennom tysk, frå mellomalderlatin , opphavleg ‘instrument av organ’ det vil seie piper; jamfør orge (1Tyding og bruk
instrument der tonane blir laga med at luft blir blåsen frå belgar gjennom piper, og som ein spelar på med hjelp av manual (2 og pedalar
Døme
- han speler orgel i kyrkja
- som etterledd i ord som
- elorgel
- hammondorgel
- trøorgel