Avansert søk

Nynorskordboka 4 oppslagsord

rang 1

substantiv hankjønn

Opphav

av fransk ‘rekkje, plass’

Tyding og bruk

plassering som ein person har i eit fast (sosialt) hierarki;
militær grad
Døme
- offiserar med løytnants rang;
- plassere gjestene etter rang
plassering som noko har (i høve til noko anna av same art) ut frå kvalitet, verdi eller liknande;
status, verdi
Døme
- ha rang mellom dei fremste

Faste uttrykk

av rang
blant dei aller beste i sitt slag
ho var ein talar av rang
gjere nokon rangen stridig
konkurrere om førsteplassen;
måle seg med nokon;
utkonkurrere
ingen kan gjere han rangen stridig
ha rangen
ha førerett
fotgjengarar har rangen

ha rangen

Tyding og bruk

ha førerett;

Sjå: rang

Døme

fotgjengarar har rangen

gjere nokon rangen stridig

Tyding og bruk

konkurrere om førsteplassen;

måle seg med nokon;

utkonkurrere;

Sjå: rang, stridig

Døme

ingen kan gjere han rangen stridig

tittel

substantiv hankjønn

Opphav

norrønt titull; frå latin titulus, eigenleg ‘innskrift, påskrift’

Tyding og bruk

namn eller overskrift som kort gjev eller symboliserer innhaldet av ei tekst (bok, hefte, skrift, del av utgreiing, (avis)artikkel og liknande)
Døme
- boktittel
nemning for den stillinga eller rangen ein person har
Døme
- grevetittel;
- ein fin tittel
- i idrett: nemning for meister innanfor ei idrettsgrein
  forsvare (EM-)tittelen frå i fjor