Avansert søk

Nynorskordboka 5 oppslagsord

kompetent

adjektiv

Opphav

gjennom fransk; frå latin , av competere ‘treffe saman, svare til’

Tyding og bruk

som har naudsynte kvalifikasjonar;
dyktig (1);
før (1, 1)
Døme
- skaffe ein kompetent person
som har rett til å gjere noko i kraft av stillinga si

kompetanseerklæring

substantiv hokjønn

Tyding og bruk

erklæring om at ein er kjend kompetent (1) til ei stilling;

kompetansefråsegn

kompetanse

substantiv hankjønn

Uttale

kompetanˊgse

Opphav

frå fransk; jamfør kompetent

Tyding og bruk

dugleik;
kvalifikasjon
Døme
- få kompetanse for ei stilling
verkeområde for ei stilling;
arbeidsfelt (2)
Døme
- det ligg utanfor kompetansen min

habil

adjektiv

Opphav

gjennom fransk; frå latin habilis ‘passande, dugande’

Tyding og bruk

dyktig (1), før (1, 1)
Døme
- ein habil symjar
kompetent
Døme
- ein habil søkjar
i jus: som stettar dei krava lova set for å kunne utføre ei viss handling med rettsleg verknad;
motsett inhabil (1)

inkompetent

adjektiv

Tyding og bruk

ikkje kompetent (1);

udyktig

Døme

han var inkompetent til å undervise