vegner
substantiv
Opphav
norrønt á, af einhvers vegna, truleg genitiv fleirtal av vegr ‘veg’; etter lågtysk van enes wegeneTyding og bruk
Døme
- takke på vegner av bygdefolket – bere fram takk frå bygdefolket;
- ho talte på eigne og mange andres vegner – både for seg sjølv og mange andre;
- eg skjemmest på dine vegner! – i din stad